Τη λευτεριά σου μην τη ζητιανεύεις

Το δίκιο σου με λόγια μη γυρεύεις

Τη σπάθα σήκωσε και πάλι

Του ξένου πάρε το κεφάλι

Τον θάνατό σου καρτεράνε

Χτύπα προτού σε φάνε.

Για όσους πραγματικά ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ.

"πατρίδα δεν είναι ένα κομμάτι γής... είναι χώμα

ποτισμένο με το αίμα μας λιπασμένο με τα κορμιά μας..."

Τι θα έλεγαν άραγε οι ήρωες που έχουν δώσει τη ζωή τους για αυτόν το τόπο όταν αντίκριζαν κάποιους να ξεπουλιούνται σε διαδηλώσεις φωνάζοντας μαζί με τους τουρκόσπορους ένωση;Τι θα έλεγαν βλέπωντας πρόεδρο και υψηλά στελέχη να συνομιλούν για συνομοσπονδία; Σώστε ότι απομένει από αυτόν τον τόπο και μην ξεπουλάτε την τιμή σας.

ΗΡΩΕΣ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΕΧΙΣΑΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΑΣΑ!! ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ "ΠΑΤΡΙΔΑ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ" ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ ΜΕ ΔΙΔΑΣΚΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ (ΚΥΠΡΟΣ)ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ (ΕΛΛΑΔΑ). ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΠΡΟΔΟΤΕΣ, ΠΟΥ ΕΒΑΖΑΝ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΑΡΟΤΙΩΜΟΥΝ: ''ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ? '' ΕΠΙΣΗΣ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΑΥΤΟΙ ΟΝΟΜΆΖΟΝΤΑΙ ΗΡΩΕΣ. ΔΙΑΒΑΖΑ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΏΜΑΤΑ ΤΟΥΣ,ΤΟ ΘΑΡΟΣ ΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΑΝΔΡΕΊΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΑ ΑΥΤΟΙ ΑΠΟΚΤΗΣΑΝ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΣΠΑΡΤΙΑΤΗ ΕΛΛΗΝΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ.ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΖΗΛΕΥΩ. ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΟΜΑΙ ΗΡΩΑΣ, ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ, ΕΛΛΗΝΑΣ. ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΑ ΕΙΧΑ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ ΣΤΡΑΜΜΈΝΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΑ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΤΟ ΧΩΡΟΥΣΕ Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟ 1/3 ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ. ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΤΗΝ ΑΔΡΆΝΕΙΑ ΜΟΥ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΕ ΔΙΑΔΗΛΏΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΣΤΟ FACEBOOK ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ.ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΎΩ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΤΟΜΑ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ Η ΦΛΟΓΑ ΚΑΙΕΙ ΣΤΑ ΣΤΉΘΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ. ΜΠΟΡΕΙ ΣΑΝ ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΎΠΩΣΉ ΝΑ ΦΑΊΝΟΜΑΙ ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΚΑΝΟΝΙΚΌΣ ΝΕΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΣΎΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΌ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΌΔΑ ΑΛΛΑ ΕΜΕΝΑ 8 ΑΠΟ ΤΗΣ 10 ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΈΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ. ΣΙΓΟΥΡΑ Η "ΕΝΩΣΗ" ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΡΑΤΉΣΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΎ ΟΤΑΝ ΑΥΤΗ Η ΩΡΑ ΈΡΘΕΙ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΦΩΝΆΞΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΎΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΉΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ ΕΓΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΛΛΟΙ ΠΑΤΡΙΏΤΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΦΟΒΗΘΟΎΜΕ ΕΠΕΙΔΉ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΊ ΑΠΟ ΕΜΑΣ "ΟΙ ΜΕΓΆΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΙ..." JOSEPH PROUDHON

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΟΣ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΕΛΠΙΖΩ ΑΔΈΡΦΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΆΒΑΤΕ ΤΟ ΝΌΗΜΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΏΣΩ. ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΊΣΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΌΜΜΑ.

'' ΔΕΝ υπάρχει Δεξιά..ΔΕΝ υπάρχει Αριστερά..ΜΟΝΟ κόκκαλα υπάρχουν, των Ελλήνων τα Ιερά..!!!! ''

                                                                                                                                          ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ

Θα πάρω μια ανηφοριά

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Θα πάρω μια ανηφοριά

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

Θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που παν στη Λευτεριά.

Θ' αφήσω αδέλφια συγγενείς,

την μάνα, τον πατέρα,

μεσ' τα λαγκάδια πέρα,

και στις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη λευτεριά,

θα 'χω παρέα μόνη,

κατάλευκο το χιόνι,

βουνά και ρεματιές,

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,

θα 'ρθει το καλοκαίρι,

τη λευτεριά να φέρει,

σε πόλεις και χωριά,

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που παν' στη Λευτεριά,

Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ,

θα μπω σ' ένα παλάτι,

το ξέρω θα 'ν' απάτη,

δεν θά 'ναι αληθινό,

Μες το παλάτι θα γυρνώ,

ώσπου να βρω το θρόνο,

βασίλισσα μια μόνο,

να κάθεται σ' αυτόν,

Κόρη πανώρια θα της πω,

άνοιξε τα φτερά σου,

και πάρε με κοντά σου,

μονάχα αυτό ζητώ,

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί!

Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας.

Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό,

έναν παλιό του φίλο,

Ας πάρη μιαν ανηφοριά,

ας πάρη μονοπάτια,

να βρή τα σκαλοπάτια,

που παν στη Λευτεριά.

5 Δεκεμβρίου 1955

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Το τρενάκι ξεκινάει
στην Τουρκία για να πάει,
κι όποιος δεν τ΄ακόλουθάει
μαύρο φίδι θα τον φάει.
...Θα το πούνε και στα νέα,
πως θα κάψουμε σημαία,
θα'ναι κόκκινη μεγάλη
με αστέρι και φεγγάρι,
και στη θέση της μια άλλη
ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ μεγάλη
ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ μεγάλη

Αγάπησα, Αγάπησα
Έναν αετό, Έναν αετό
Που μου μαθέ, που μου μαθέ
Πως να πετώ, πως να πετώ
Και πέταξα, και πέταξα
Εκεί ψηλά, εκει ψηλά
Στα βόρεια, στα βόρεια
Που'χω αδέλφια, Που'χω αδέλφια
στη σκλαβιά στη σκλαβιά
Κι ορκίστηκα, κι ορκίστηκα
να τους χαρίσω, να τους χαρίσω
τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ,τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ
τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ,τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Όρκος απαράβατος, Όρκος απαράβατος
Λευτεριά ή Θάνατος, Λευτεριά ή Θάνατος
Θάνατος, Θάνατος
Θάνατος, Θάνατος

Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα!
Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει!

“A Greek carries his flag to the death”
(Ένας Έλληνας φέρει την Σημαία του έως το θάνατο).

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα.
Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από την ελιά της Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρύζουν στο ακραίο σημείο του βράχου της Ακρόπολης που δεσπόζει της πόλης, την γαλανόλευκη σημαία που επρόκειτο να αντικαταστήσουν με τον αγκυλωτό σταυρό.
Η Εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στη μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.
Εκεί, στη θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον Εύζωνα που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.

Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στη σκανδάλη των πολυβόλων τους τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος... απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στη σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.

“ΟΧΙ”! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπεια, κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ’ αυτά οι Έλληνες….

Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του, τη δίπλωσε πολύ προσεκτικά και την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο Εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ’ ένα σάλτο στο γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του.

Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από τό κενό: 60 μέτρα πιο κάτω, κείτεται ο Εύζωνας, νεκρός πάνω στο βράχο, σκεπασμένος με το σάβανο που διάλεξε.

Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, που είναι επικεφαλής των εμπροσθοφυλάκων, ο αρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός Έλσνιτς της 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν το ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών για να στείλουν μήνυμα στον Χίτλερ:

«Μάιν Φύρερ, την 27η Απριλίου, στις 8 και 10, εισήλθαμε εις τας Αθήνας, επικεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, και στις 8 και 45, υψώσαμε τη σημαία του Ράιχ πάνω στην Ακρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάϊλ, μάιν Φύρερ».

Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από τη συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. Όμως οι στρατιώτες και οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ’ αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό.

Την 9η Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο: “A Greek carries his flag to the death”
(Ένας Έλληνας φέρει την Σημαία του έως το θάνατο).

Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η Ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλληκάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με τη Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του, την 27η Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει τη μαρτυρία τους.

Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ’ όνομα του Ευζώνου (κατά μια άλλη άποψη ήταν 17χρονος νέος της Εθνικής Οργανώσεως Νέων, αλλά τι σημασία έχει;). Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ’ όνομα αυτού του ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας. Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει.

Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφτεί τ’ όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά, μέσα σας, κάθε φορά που αντικρύζετε τη σημαία μας. Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή η σημαία, έχει βυζάξει ποταμούς Ελληνικού αίματος, για να μπορεί αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας.

«Δεν ήταν άνθρωποι πλέον, ήταν θηρία!»

«Ἐπί τῶν κατεχομένων θέσεων θά ἀμυνθῶμεν μέχρις ἐσχάτων. Ούδείς θά κινηθεί πρός τά ὀπίσω. Ἐμψυχώσατε τούς ἄνδρας σας καί τονώσατε τό ήθικόν των. Τότε μόνον θά διέλθει ὁ εχθρός ἐκ τῆς τοποθεσίας μας, ὅταν ἀποθάνωμεν ἅπαντες ἐπί τῶν θέσεών μας.»
Η Διαταγή αυτή του Ταγματάρχη Δημήτρ...ιου Κασλά, από το Πουρί Ζαγοράς, Διοικητή του 2ου Τάγματος του 5ου Συντάγματος Τρικάλων, εκδόθηκε προς τους υπερασπιστές του υψώματος 731 στη Βόρειο Ήπειρο.
Το ύψωμα 731, μεταξύ Αώου και Άψου, υπήρξε ίσως ένα από τα πιο αιματοβαμμένα υψώματα ολόκληρου του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η υπεράσπισή του από τους Έλληνες μαχητές το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα του πνεύματος του Μετώπου.

Επί 7 ημέρες, τον Μάρτιο του 1941, οι Έλληνες μαχητές απέκρουσαν τα κύματα των επιτιθέμενων αντιπάλων κατά τις όχι λιγότερες από 18 ιταλικές επιθέσεις. Οι επιθέσεις και αντεπιθέσεις άρχιζαν με πυκνό κανονιοβολισμό που κατέσκαβε τα υψώματα, για να καταλήξουν σε συμπλοκές, όπου το λόγο είχαν η χειροβομβίδα και η λόγχη.
«Συχνά οι Έλληνες μας περίμεναν όρθιοι μπροστά στα κατεστραμμένα χαρακώματά τους με τις λόγχες περασμένες στα όπλα τους. Γελούσαν δυνατά και φώναζαν. Είχαν υπερβεί τον άνθρωπο. Δεν ήταν άνθρωποι πλέον, το πιστεύω αυτό, ήταν θηρία!» αφηγείται ένας Ιταλός, έφεδρος ανθυπολοχαγός, που ηγήθηκε πολλές φορές των ανδρών του στις επιθέσεις κατά του θρυλικού υψώματος 731.

Μετά το πέρας των επιχειρήσεων το ύψωμα 731 απώλεσε λόγω των βομβαρδισμών πέντε μέτρα από το υψόμετρό του (έγινε ουσιαστικά ύψωμα 726) και αποψιλώθηκε από τις καστανιές από τις οποίες ήταν κατάφυτο.
Ιερείς και στρατιώτες που το προσέγγισαν για να φροντίσουν τους νεκρούς (υπερασπιστές και εχθρούς) δεν έβρισκαν να πατήσουν πάνω σε χώμα…
Απολογισμός της μάχης για τους Ιταλούς περίπου 1.000 νεκροί και 3.000 τραυματίες και για τους Έλληνες 145 νεκροί και 400 τραυματίες.

Όχι δεν θα περάσετε
μες του πρωινού την σιγαλιά
άνοιξαν φτερά λευτεριάς
στην Ελλάδα πέρα ώς πέρα
...ίδια ιαχή από την πρώτη στιγμή
...ΑΕΡΑ ΑΕΡΑ

ΏΡΑ 3 πρωινή. πριν ακόμα χαράξει η αυγή
ζητάν απ' τον Μεταξά η Ελλάς να παραδοθεί
δεν γνώριζαν φαίνεται οι ιταλοί
την Ελληνική ιστορία
πώς δεν νικάνε οι πολλοί
αλλά της καρδιάς η ετυμηγορία

όχι στεντόρεια η φωνή.. όχι... εδώ είναι γης Ελλήνων
όχι .. η ίδια πάντα φωνή μαραθώνων σαλαμίνων

και άστραψε η λόγχη στα βουνα.. πλανιέται στον αιθέρα
ίδια ιαχή... ΑΕΡΑ ΑΕΡΑ

στα παγωμένα τα βουνά μέσα στα κακοβράχια
της πινδου τα ψηλά βουνα μες τις κορφές στα βράχια
πανώρια υψώνεται η λευτεριά την Ελλαδα πάλι οδηγεί
σε νεα δόξα και τιμή ίδια η ιαχή..
αέρα αέρα....

το όχι εκείνο του πρωινού 28 οκτωβρίου
το ίδιο πάντα δίαδαγμα..
όχι ... η Ελλάς αγέρωχη πάντα μένει
όχι.. ψηλά της λευτεριάς σημαία
αναπεπταμένη

όχι δεν θα περάσετε.. εδώ Ελλάς Ελλήνων
όχι δεν θα περάσετε....
αθάνατο του μεταξά το ΟΧΙ εκείνο..